حلقه های باستانی و کلاسیک
شواهد باستانی حاکی از آن است که حلقه های باستانی و کلاسیک متعلق به مصریان، حلقه هایی مزین به سنگ هایی مانند لاجورد، کریستال، فیروزه و آمیتیس که با رشته‌ای از طلا یا نقره بافته شده بود است.آنها اغلب در قسمت مسطح اسکاراب را با هیروگلیف های تزئینی و نمادهای محافظتی تزیین میکردند. هیروگلیف مصری‌ها یکی از قدیمی‌ترین روش‌های نوشتن است. برخی از این نوشته‌ها به ۳ هزار سال پیش از میلاد برمی گردد.
در پادشاهی نوین مصر (دوره‌ای تاریخی از
مصر باستان میان سده‌های
۱۶ام تا
۱۱ام پیش از میلاد مسیح است که دودمان‌های پادشاهی
هجدهم،
نوزدهم، و
بیستم این کشور را پوشش می‌دهد.) طلافروشهای مصری به پیشرفتهایی در عرصه ساخت جواهرات نائل آمدند.آنها توانستندحلقه های ساده فلزی را به شکل رکاب ریخته گری کنند.حکاکی این حلقه های باستانی و کلاسیک و انگشترها شامل نمادهایی برای محافظت و یا عناوین خاص بود. انگشترها در این دوره تاریخی علاوه بر زیبایی و دقت در ساختار و استفاده از متریال و سنگهای ارزشمند برای اهدافی بیش از تزیین به کار برده می‌شد. از انگشتر ها به عنوان نمادهای مذهبی و یا طلسم استفاده میکردند و آنها می‌توانستند از یک انگشتر هم به عنوان طلسم و هم به عنوان یک مُهر استفاده نمایند. این حلقه ها نه تنها به عنوان سمبلی از قدرت و مقام بلکه برای تایید اسناد و مدارک نیز مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
یونانیان و رومیان باستان انگشتر را برای اهداف متفاوتی می پوشیدند. از جمله موارد تزیینی تنها به عنوانزینت آلات، انگشترها و جواهراتی که توسط یونانیان پوشیده می شد حلقه هایی با نقوشی از طبیعت و تصاویری از اسطوره ها و درون مایه ای از شعر و ادبیات بود.حلقه هایی که با استفاده از سنگهای با ارزش و کمیاب زینت میشدند.یونانیان از حلقه به عنوان نمادی از محبت و عشق استفاده میکردند. در این انگشترها از سمبل هایی مانند اروس و آفرودیت استفاده می کردند.
در اوایل حکومت جمهوری
روم حلقه ها از آهن ساخته شده بودند و تنها به عنوان مهر از آن استفاده میکردند. در ابتدا تنها سناتورها حق استفاده از انگشترهای طلا را داشتند.با گذشت زمان افراد غیردولتی نیز اجازه استفاده از انگشترهای طلا را پیدا کردند. بعدها در امپراطوری روم زنان و مردان از انگشتر های طلای سنگین وزن همراه با جواهرات کمیاب و ارزشمند استفاده میکردند که نمایشگر ثروت و موقعیت اجتماعی آنها بود. رسم مبادله حلقه به عنوان نشان نامزدی از رومیان و در این دوران سرچشمه گرفته است. در ابتدا این انگشترها از آهن و بدون نگین بود اما در قرن دوم پس از میلاد افرادی که توانایی استفاده از طلا را داشتند از طلا برای انگشتر ها استفاده کردند .
عشق یکی دیگر از موضوعات محبوب برای الهام نقوش روی انگشتر بود.حلقه های ازدواج رومی تصویری از دو دست راست بود. در نمادگرایی رومی دست راست نمادی از خدای وفاداری است. نقوش دیگری که برای حلقه نامزدی استفاده می شد گره هرکول یا گره ازدواج بود. نمادی ساده از دو طناب درهم تنیده به معنای گره زدن و پیوند دو انسان.تصاویری که چهره دو عاشق را رودررو نشان می داد نیز به عنوان نماد در حلقه های ازدواج مورد استفاده قرار می گرفت.رومی ها بیشتر از حلقه به عنوان مُهر استفاده می کردند ثروت فراوان رومیان باعث شده بود که ماهر ترین هنرمندان برای حکاکی و ساخت انگشتر به آنجا جذب شوند. انگشترهای مُهر در حالی که پرتره صاحب انگشتر بر آن حک شده بود برای مهر و موم کردن اسناد رسمی استفاده می شد.این انگشترها برای اهداف تزئینی نیز استفاده می شدند. چهره های خدایان و فرمانروایان و شعرا و فیلسوفان از تصاویر محبوب دیگر برای حک بر روی انگشتر ها بود .
