حلقه های دوران رنسانس
برخلاف سادگی نسبی در قرون وسطی،استادان و صنعتگران طلاساز در دوران رنسانس به سطوح بسیار بالایی در زمینه هنر و طراحی ارتقا پیدا کردند. در این دوران مجسمه‌سازان و نقاشان از جواهر سازی به عنوان بهترین محل برای کار با دقت و و جزئیات و حکاکی های پیچیده بود که بر روی جواهرات استفاده میکردند.تا جایی که یکی از بهترین نقاشان و مجسمه سازان آن دوران دوناتلو (به انگلیسی: Donatello) و بن‌ونوتو چلینی ( Benvenuto Cellini) و بوتیچلی (Botticelli) همگی در ابتدا به عنوان طلا فروش و طلاساز آموزش دیده بودند. در این دوره بود که از محل نگین انگشترها که بیشتر از سنگ های رنگی مثل یاقوت یاقوت کبود و زمرد بودند؛بعنوان جایی برای نگهداری سم و یا حتی عطر استفاده میشد.در دوران رنسانس انگشترها با حروف خاص برای صنف های مختلف قابل شناسایی بود. استفاده از کمان و تیر و قلب از نقوش مورد استفاده برای نشان دادن عشق و دوستی و موضوعات این چنینی بودند.یکی دیگر از نقوش مورد استفاده از این دوره طرح گوزنی بود که گیاهی در حال خوردن گیاهی است. تصور میشد که این گیاه درمان کننده درد ها از جمله زخم‌های ناشی از تیر عشق است. همچنین استفاده از نماد سگ به عنوان حیوان وفادار در میان عشاق آن روز مورد استفاده قرار گرفت.افراد از دست نوشته هایی کتیبه مانند نیز به عنوان نماد عشق و ازدواج استفاده میکردند. استفاده از نمادهای همچون اسکلت، جمجمه و شمایل کوپیدو که مشعل نماد زندگی را برعکس نگاه داشته بود در انگشترها استفاده میشد که نمادی از مرگ و یادآوری آن در میان مردم بوده است . حلقه هایی با نماد تابوت اسکلت و ساعت شنی و جمجمه یادآور مرگ و ماهیت زودگذر زندگی و لذات آن و نمادی اززندگی عادلانه و اخلاقی بودند.